De oog-assistent

 Ik hoor dat mijn naam wordt omgeroepen en sta op om haar de hand te schudden. 'Ik ben -naam-, CO-ASSISTENT'. Het laatste spreekt ze heel hard uit, bijna als een verplichting. Het maakt mij niet uit, zolang ze maar naar mijn oog kijkt. We gaan een klein kamertje binnen en ik word overspoeld met vragen. Of ik nog op school zit, vraagt ze. Niet of ik nog studeer, maar school. Ik wijs op mijn duidelijk zichtbare AMC-badge en zeg 'Nee, ik werk hier, als promovendus..' 'Oh', zegt ze, en het schaamrood stijgt haar letterlijk naar de kaken. 'Dat vragen ze mij ook altijd, sorry' verontschuldigt ze zich. Inderdaad ziet ze er wel jong uit, maar ik zeg niks.
'Nou, we gaan eens even naar je ogen kijken', zegt ze na het kruisverhoor. Ze laat me allerhande trucjes doen en komt tot de conclusie dat er niks te zien is. Ik zeg dat de ontsteking niet in het midden van mijn oog zit, maar onder mijn ooglid, waar ze nog niet heeft gekeken. Ze duwt mijn onderste ooglid opzij en tuurt aandachtig. 'Nou, ik zie helemaal niets roods..' Ze doet zo haar best dat ik bijna niet durf te zeggen dat het niet mijn onderste, maar mijn bovenste ooglid is. Ik doe het toch maar. Ze pakt er nog wat apparatuur bij en probeert wat knopjes terwijl ik haar hoor mompelen ' Gut hoe werkt dit..nu is ie aan, nee uit...hoe doe ik dit ook alweer aan...niet zo, nee zo..'. Er gaat ergens een lampje aan wat denk ik goed is, want ik hoor een zucht van opluchting. Ze komt vervolgens zo dicht bij mijn oog kijken dat ik geen adem meer durf te halen.
Vertwijfeld zegt ze dat ze toch even DE arts erbij moet halen. Samen kijken ze door de microscoop naar mijn ogen. De arts wijst haar op enkele onrustige cellen, en de co-assistente knikt bevestigend 'Maar wel klein, toch?'. 'ALLES in het oog is klein', doet de arts haar vraag af. Ze houdt wijselijk haar mond. Eindelijk het verlossende woord: in mijn oog blijkt een virus, niks aan te doen en het kan weken of maanden duren. Eenmaal klaar schud ik de co-assitent haar hand en voel een verbintenis tussen ons. Feitelijk zijn we toch hetzelfde: een paar weken afzien, met iets beters in ZICHT!

Handdoekenlol

Na een lekkere warme douche mogen wij ons graag afdrogen met heerlijke zachte handdoeken uit Schotland. Ik veeg mijn voeten droog aan een badmat afwisselend uit Spanje of Frankrijk en eet daarna mijn cruesli met een lepel van Malaysian airlines.

Ja, ik geef het toe. Ik ben de reden dat ze bij hotels genoodzaakt zijn handdoeken te chippen (zie ook hier), asbakken aan de tafel vast te lijmen (hoewel die mijn laatste keuze zijn), en plastic bestek te serveren. Want wat ik het liefste meebreng van vakantie, zijn hotelsouvenirs. Mensen die dit veroordelen hebben gewoon nooit ervaren hoe vreselijk LEUK het is om iedere keer als je je voetjes afdroogt en je ontbijtje eet je weer helemaal in vakantiestemming te wanen.

Natuurlijk neem ik niet zomaar alles mee. Er zijn een paar regels. Ten eerste moet je iets meenemen dat niet direct gemist wordt. Dus vijf handdoeken of matchend servies, no go. Een, of hooguit twee, is genoeg. Insiders tip: Handdoeken liefst van de schoonmaakkar want anders tellen ze mee bij de kamerindeling. Regel twee: een logo. Voor de ultieme vakantieherinnering nemen we natuurlijk alleen souvenirs mee met een mooi logo van de bestemming erop. Saaie witte handdoeken? Dont't bother. Mooi gestikte logo's? Die moet je koesteren. Alles ertussenin is acceptabel als het in de koffer past. En regel drie: Even vragen wat het kost. Want natuuuuurlijk vragen we altijd eerst of we iets kunnen kopen. Zo niet: een koffiekop en schotel past ook prima in een handtas. Andere favoriet: lekkere onbekende smaakjes thee - een extra zakje kun je overal wel kwijt.

Wat het ergste is dat ik ooit heb meegenomen? Ik heb wel eens een complete hotelset aan zeepjes verborgen zodat het de volgende dag werd aangevuld. Maar dat was voor mijn moeder. Je kunt je afvragen wat erger is : deze genetische ballast meedragen of de daad zelf. Ik zeg alleen maar: wie wil er een lekker smaakje thee??

Ijsgeluk

Snoezig

Soms kom je van die leuke dingen tegen waarvan je denkt 'Dit kan ik ook zelf!'. Zo kwam ik laatst op internet een of ander verantwoord Tibetaans gebreid beest tegen. Support voor de plaatselijke economie met volledig verantwoord Tibetaanse yak-wol, blabla, je kent het wel. Fair trade is alleen meestal niet fair geprijsd. Geschokt kijk ik in de webwinkel, waar ik zie dat deze scheefgebreide (sorry, 'unieke') yakkies wel 27,50 kosten. Naakt dan he, want je moet ook nog kleren voor 'm kopen.
Maar, met een paar hoge-resolutie foto's kom je een heel eind en had ik na een paar dagen mijn eigen, recht gebreide en toch unieke exemplaar in huis - met broek.

Nep Snoesy© met broek

Enkele weken later begeef ik mij toevallig op fairtrade-terrein en zie daar een aantal bekende benen uit een mandje steken. Met het albekende prijskaartje eraan. Helemaal in z'n eentje in een mandje. ZONDER broek. Ik heb een beetje met de arme stakker te doen en verongelijkt leg ik hem weer netjes terug in z'n mandje. Niet genoeg geld op zak. Maar anders had ik 'm een kans gegeven. Want zo fair ben ik dan ook wel weer.

Echte dure broekloze Snooshy©

Met een staartje

'Is dat ECHT??' roep ik naar L. terwijl ik de keuken binnenloop. 'Wat?' zegt hij. Ik wijs haar het staartje dat vanachter de kattenbak naar buiten steekt en het bruine bolletje met twee oortjes dat eraan vast zit. Verrek...een muis! En dat nog wel naast de etensbakjes van onze kattendames die net hun avondmaal achter de rug hebben. Als onze oude oma alleen al eten ruikt kan de wereld om haar heen vergaan zonder dat ze het door heeft, maar Kip zou het toch gemerkt moeten hebben. We pakken het arme pluizenbolletje op en na een korte tocht is hij weer buiten - en hopelijk veiliger dan binnen.

Eenmaal in de huiskamer ga ik op zoek naar onze uiterst effectieve muizenvalletjes en ik vind ze hier. Over muizen-, ik bedoel, luizenleventjes gesproken!