Zenuwachtig vertrok ik naar mijn eerste cursusochtend, waar ik onder leiding van een aardige mevrouw na wat oefening alleen gelaten werd met een kunstarm met een hoeveelheid nepbloed analoog aan een halve polikliniek. Zo kun je dus wel even dooroefenen. Na deze oefensessie en een keer oefenen op een collega, werd mij medegedeeld dat ik de volgende ochtend op de prikpoli verwacht werd om een dagje mee te lopen, en dat ik daarvoor een witte jas aan moest.
Een witte jas. Een Echte Artsenjas. Die ik natuurlijk niet heb. En dus verscheen ik de ochtend erna met een witte labjas van een collega, maat 52, bij de prikpoli. Maar los van de maat, was de jas echt witter dan wit. En dat viel op. 'Mevrouw, waar kan ik de pinautomaat vinden?' 'Mevrouw, waar is de L-vleugel?' Mensen die je vragend aankijken. Ineens begreep ik waarom artsen altijd zo zelfverzekerd en rechtop rondlopen. Het is gewoon een vicieuze circel: als mensen je constant vragen stellen, wordt je vanzelf zeker van jezelf...waardoor je NOG vaker wordt aangesproken. Ik begreep meteen waarom artsen altijd zo snel lopen.
Na een dagje zelfverzekerd doen op de prikpoli en 15 venapuncties later liep ik weer door de gang terug met mijn 'prikdiploma'. Wederom vragende blikken. 'Mevrouw, hoe kan ik het beste naar de uitgang komen?' Eenmaal terug op de afdeling doe ik snel de witte jas weer uit en volledig anoniem wandel ik weer door de deur naar buiten. Heerlijk. Het witte-jassen effect: leuk voor even, maar duidelijk geen roeping gemist.
Voor de mensen die graag zouden willen weten waar mijn onderzoek precies over gaat, klik dan hier voor een interview met mijn begeleiders, gegeven voor het AMC Magazine.
